معنی عزت نفس از نگاه من

در این مقاله به یکی از خاطرات خودم و معنی عزت نفس در آن می پردازم

از تابستان بعد از سوم دبیرستان شروع کردم خیلی جدی برای کنکور درس خواندن. دانش اموز ممتازی بودم و آینده ی درخشانی برای خودم می دیدم. باید خوب درس میخواندم تا از این سد بزرگ هم عبور کنم. یک ماهی از تابستان گذشت تا اینکه به یکی از دوستانم که هم رفیق بود و هم رقیب تماس گرفتم تا حال او را جویا شوم.

او هم شروع کرد با آب و تاب برای من از ثبت نام در کلاسهای کانون فرهنگی آموزش که ما با اختصار می گفتیم “کانون” صحبت کردن. ادم بدجنسی نبود که بخواهد ته دل مرا خالی کند و به من پز بدهد. آدم دروغگویی هم نبود که بخواهد مخفی کاری کند. یک دوست معمولی بود که نمی دانست با این حرفها دارد ته دل مرا دلی می کند.

آن موقع ها من ۱۷ ساله بودم. هنوز آنقدر ها خودشناسی نداشتم که حتی خودم بفهمم که از شنیدن این حرفها ته دلم خالی شده و دارم خودم را می بازم. به هر دلیل من نمیتوانستم در کلاسهای کانون شرکت کنم. و آدمی هم نبودم که خواسته هایم را در خانه مطرح کنم و روی آن پافشاری کنم. حتی به هیچ کس در این باره حرفی نزدم. فقط در خودم فرو رفتم. با خودم فکر کردم چه فایده. حالا من این همه هم درس بخوانم. وقتی دیگران از امکانات ویژه ای استفاده می کنند که من از ان بی بهره ام. چه فایده ای دارد. آخرش تلاشم به جایی نمی رسد.

از همان روز موتورم خاموش شد و دیگر اشتیاقی به درس خواندن نداشتم. آن موقع ها خودم حتی نمی دانستم چه شده و چرا خودم را باخته ام. اما یک روز مادرم به من گفت چه شده از روزی که به دوستت زنگ زدی همه ی شور و شوقت را از دست داده ای. چه شده مگر او چه گفت. و تازه ان موقع بود که به فرایند ذهن خودم آگاه شدم و فهمیدم که خودم را باخته ام. اما متاسفانه حتی این خودآگاهی هم باعث نشد که من به خودم بیایم.

تابستان هم گذشت و وارد سال تحصیلی شدیم و سال تحصیلی را دیگر خوب درس خواندم و در کنکور شرکت کردم. رتبه ام به نسبت خوب بود. در مهندسی برق دانشگاه دولتی قبول شدم و آن دوستم هم رتبه ای بهتر از من کسب کرد. البته واقعیت این است که رتبه ی بهتر او یا رتبه ی بدتر من هیچ ارتباطی به کانون رفتن یا نرفتن نداشت. فقط به مدیریت سر جلسه بر می گشت. در واقع مدیریت اشتباه من باعث شده بود که با اختلاف چشمگیری روی تنها یک درس رتبه ی کمتری از او کسب کنم.

به هر ترتیب او زندگی خودش را شکل داد و من هم زندگی خودم را. و واقعیت این است که شاید زندگی هیچ کداممان آن قدر ها هم که فکر می کردیم به کنکور وابسته نبود. حالا فقط او را به عنوان یک دوست خوب، باهوش، موفق، خوش فکر و کسی که دوستش دارم به خاطر دارم و هر یک زندگی خودمان را داریم.

اینها را گفتم که یک چیز را بگویم. گاهی در زندگی ثروت و غنای درونمان را فراموش می کنیم، خودباخته می شویم. فکر می کنیم  از خودمان چیزی نداریم و برای داشتن آن باید به دنیای بیرون دست بیازیم و برای به دست آوردنش باید هزینه کنیم. و اگر نتوانیم هزینه کنیم چه. آن وقت دچار خودباختگی می شویم. اتفاقی که برای من افتاد.

هنوز که هنوز است در زندگی ام گاهی احساس می کنم فریب تبلیغات پر زرق و برق را می خورم که خوشبختی و موفقیت ما را منوط به داشتن چیزی در دنیای بیرون می کند. چیزی از دنیای بیرون که برای داشتنش باید هزینه کرد. در حالی که خیلی اوقات تمام آنچه نیاز داریم تا به موفقیت برسیم در درون ما هست. عشق، اشتیاق، تکاپو، پشتکار… منظورم این نیست که به مربی و مدرس نیاز نداریم. به کتاب و مشاور نیاز نداریم. ..

معنی عزت نفس از نگاه من

اما منظورم این است که

گاهی آنچه بیش از همه بدان نیاز داریم این است که خودمان را نبازیم. و فکر نکنیم موفقیت جایی آن بیرون است. فکر نکنیم برای رشد و شکوفایی حتما باید به چیزی آن دور دست ها دست بیازیم تا آن برای ما موفقیت بیاورد. و این همان چیزی است که به ان عزت نفس می گویم.

عزت نفس از این جهت برای من ارزشمند است که به من می گوید عزت را در درونت جستجو کن. در درون الهی و خدایی ات. عزت از آن خداست و خدا با دمیدن روحش در انسان به همه ی انسانها عزت را عطا کرده است. و ما وظیفه داریم آن درون الهی، آن درون پر ثمره و پر سرمایه را شکوفا و متجلی کنیم. این چیزی است که من به آن عزت نفس می گویم.

مرضیه فاطمی

مربی عزت نفس